SAHAR

Uloga Irana kao predvodnika saveza koji pruža istinsku podršku palestinskom otporu je treća svijetla tačka u pogledu palestinske budućnosti.

Uprkos višedecenijskim brutalnim napadima, palestinski otpor prema izraelskom aparthejdu nije nestao. I doista, usred sadašnje iznimno loše situacije, svijetle tačke se naziru. Jedna od njih je i Gaza.

Cionistička država je 2005. uništila svoje kolonije i naselja te se povukla iz pojasa Gaze. Ariel Sharon, brutalni cionistčki lider koji je predvodio nekoliko napada na Gazu, kao glavni razlog izraelskog povlačenja je istaknuo “sigurnost izraelskog stanovništva“. Suštinski razlog povlačenja je bio nesalomiv otpor hrabrih stanovnika Gaza, koji traje sve od prvobitne okupacije kasnih 1940-ih godina.

Od 2005. godine pa do danas, gusto naseljena palestinska teritorija bila je žrtva blokade i konstantnih kolektivnih kažnjavanja. Aparthejd država je u nekoliko operacija ubila hiljade Palestinaca. Ali povlačenje iz Gaze je bilo jednostavno prvi korak ka etničkom čišćenju koje zagovara projekat “Veliki Izrael“.

Sljedeće godine, ohrabren američkim imperijalističkim projektom “Novi Bliski Istok“, Izrael je ponovo napao južni Liban, u pokušaju da razoruža Hezbollah. Ta stranka je stvorena upravo zbog konstantnih napada Izraela. Iako su cionističke snage ubile mnoge pripadnike Hezbollaha, također su i pretrpili ogromne gubitke te bili prisiljeni na povlačenje, ne ispunivši nijedan od zadatih ciljeva. Stoga, poraz Izraela u 2006. godini je označio drugu svijetlu tačku, ograničavajući moguću cionističku ekspanziju.

U sljedećem desetljeću, iako je dio Libana i dalje pod aneksijom, Tel Aviv je igrao opreznije na libanskoj granici. Za razliku od mnogih zapadnih saveznika, izraelski vojni vrh je pomno pratio izjave Hezbollahovog generalnog sekretara Sayyeda Hassana Nasrallaha i na neki način poštovao Hezbollah. Taj isti vojni vrh je svjestan činjenice da je Hezbollah sada mnogo bolje pripremljen i naoružan nego li 2006. godine. Da nije bilo Hezbollaha, južni Liban bi se vjerovatno pridružio Zapadnoj Obali i Golanskoj Visoravni kao još jedna od okupiranih teritorija.

Ne možemo ignorisati ni ta dostignuća. Iranski lider, Ayatollah Khamenei, je istaknuo da od 1980. godine, cionistički režim nije uspio narušiti integritet novih država, već je vršio isključivo povlačenja. Rekao je da je palestinski otpor odigrao glavnu i ključnu ulogu u svim tim povlačenjima.

Uloga Irana kao predvodnika saveza koji pruža istinsku podršku palestinskom otporu je treća svijetla tačka u pogledu palestinske budućnosti. Jačanje Irana i njegove pobjede u Siriji i Iraku protiv NATO-saudijsko-izraelskih terorističkih proxy frakcija je dodatno ojačao taj savez.

Izraelski politički vrh se bojao poraza ISIL-a, Al Nusre i drugih sektaških grupa pred sirijsko-iračko-iranskim snagama. Sasvim očigledno, poraz tih grupa bi označio jačanje koalicije koju predvodi Iran, a koja se nalazi na granicama okupirane Palestine i Sirije. Posebno se boje oslobođenja Golanske visoravni, akcije za koju Sirija i njeni saveznici imaju potpuno pravo po međunarodnom sudu.

Libanski sunnitski naučnik, Sheikh Amhed al-Zein, je naveo da je iranski lider Imam Khomeini bio taj koji koji je skrenuo pažnju na Palestinu, ne iz mržnje prema judaizmu, nego iz želje za očuvanjem i zaštitom ljudskih prava, ljudske časti i odbijanja bilo kakve vrste agresije, rasizma i ekstremizma. Od 1979. Islamska Republika je konstantno naglašavala i zagovarala ideju palestinskog samoopredijeljenja.

Velika nacija Irana je novčano nadoknadila gubitke porodicama palestinskih žrtava okupacije, koje su većinom nakon toga gubile i svoje domove, kao rezultat izraelskog kolektivnog kažnjavanja. Ta ista nacija je podržavala sve paletinske milicije koje se bore protiv cionističkog aparthejda; čak i frakcije koje su povezane sa antišiitskim organizacijama. Dakle, ta podrška nema veze sa idejom “šiitskog polumjeseca“ iz razloga što su većina Palestinaca suniti i upravo se ovdje može vidjeti iskrena pomoć Palestini od strane Irana.

Neki Palestinci su regrutovani u sektaške projekte ohrabrene Washingtonom, Rijadom i Tel Avivom. Međutim, i taj mali broj palestinskih vođa koji su se odmetnuli uzimajući katarski i saudijski novac zarad borbe protiv sirijske vlade, su sada ili omalovaženi ili se vraćaju iranskoj sferi utjecaja.

“Osovina otpora“, koji ujedinjuje palestinske pokrete otpora sa Iranom, Sirijom i Hezbollahom, te pravi ključnu protivtežu aparthejd državi. Oni su ono čega se Izrael boji. Kada se taj savez konsoliduje, postat će sila koja će natjerati Tel Aviv pred pregovarački sto. Washington i Tel Aviv znaju to; i iz tog razloga nastavljaju svim silama destabilizaciju regiona.

Postoji određen broj oportunista koju kažu da predstavljaju palestinski narod, a u isto vrijeme se deklariraju kao protivnici najjačih saveznika koje Palestina trenutno ima. Oni kritiziraju Izrael, s nadom u ljepšu i bolju aparthejd državu. Oni podržavaju Palestince, ali ih označavaju kao pasivne žrtve. Odriču se prava na borbu; dok u isto vrijeme krvnički napadaju Iran, Hezbollah i Siriju. Mnogi od nas ove ljude na Zapadu zove “cionistička ljevica“.

“Cionistička ljevica“ širi svoje vlastite korozivne mitove o Otporu. Naprimjer, tokom cionističkog napada na Gazu, pokušali su poistovjetiti brutalne i krvoločne izraelske napade sa palestinskim lansiranjem raketa. Činjenica koju znamo iz službenih izvora međunarodnih nezavisnih posmatrača jeste da su tokom rata 2014. godine, više od 85 posto ubijenih Palestinaca ustvari civilne žrtve, i to njih 1.088, dok su palestinski borci za slobodu ubili svega 51 osobu. Ne postoji apsolutno nikakva moralna jednakost između izraelskih i palestinskih napada; niti izraz “kolateralna žrtva“ za očigledne operacije etničkog čišćenja. Moralni imperativ je da se ovo mora ponavljati.

Regionalni savez za podršku palestinskom otporu je prvi faktor državne opstojnosti Palestine: drugi je jedinstvo samih Palestinaca. U ovom smislu, razgovori o ujedinjavanju raznih palestinskih pokreta su od ključne važnosti. Poznato je iz raznih anketa da Palestinci malo vjeruju tim frakcijama i njihovim vođama, međutim i dalje izražavaju snažnu podršku svojim državnim institucijama. Podijeljenost samo slabi moral stanovništva. Iranski lider Ayatollah Khamenei je rekao da su razlike između tih grupa “prirodne i razumljive“, međutim “povećan nivo saradnje i razumijevanja“ je potreban. Veće jedinstvo bi izgradilo samopouzdanje te pomoglo u stvaranju, organizaciji i provedbi novih koraka ka budućnosti.

Sama budućnost Palestine je obavijena podijeljenošću, velikom boli, žrtvom, te strahom od strašnog protivnika. Međutim, i dalje je daleko od beznađa jer su ostvareni pozitivni pomaci u proteklih nekoliko godina. Otpor je uveliko ograničio i ekspanziju kolonijalnih naselja, kako na sjeveru tako i na jugu. Pokušaji da se uništi “Osovina otpora“ je propala i naznake za bolji i jači antiizraelski savez već postoje. I na kraju, pregovori o ujedinjenju palestinskih frakcija bi udahnuli svježu odlučnost u deprimiran ali hrabar i izdržljiv narod.